شهاب حسینی برایم جز بازیگرانی نیست که با یک اثر بینظیر طرفدارش بشوم و بعد از افتادن از تب و تاب برایم ادم معمولی بشود! خیر؛ شهاب حسینی همیشه برایم یک سوپراستار معرکه است:)
تمام فیلم هایش را دوست دارم چه خاص چه معمولی.(کلا بازیگر برایم در فیلم مهمه؛مثلا اگه کسی بگوید فیلم جالبی نیست،ولی بازیگر محبوبم در فیلم نقش داشته باشد،آن فیلم را میبینم)
امروز هم از همان روزها بود که فیلمی را دیدم فقط به خاطر اینکه شهاب حسینی در آن فیلم بازی کرده بود؛فیلم "ساکن طبقه‌ی وسط"
نظر حرفه ای درباره ی فیلم ندارم اما از آن فیلم هایی نیست که صحنه های نابی داشته باشد تا دوباره ان فیلم را ببینم، شاید فیلم را پلی کنم تا شعر هایش را یاد داشت کنم... ولی فیلم بدی نبود.
فیلم خیلی ذهنم را مشغول کرد در چند مورد:
اول اینکه دنیای نویسنده ها اینقد سخته؟ نه از لحاظ معشیت،به خاطر محدودیت های نوشتن و...
دوم اینکه چطور میشه جاودان بود؟ می شه اصلا تو این جهان فانی جاودان بود؟
چه کسانی الان جاودان اند؟
